KURT İLE KUZU
Vakti zamanında, Kurt, bir tepenin hemen yanındaki derenin
kıyısından su içiyordu. Biraz aşağısına bakınca, bir de ne görsün,
mini mini, semiz bir Kuzuda aynı dereden su içmiyor mu? Hemen,
kendi kendisine, “Akşam yemeğim tamam” diye söylendi; “Eğer
münasip bir sebep bulabilirsem…”
Sonra, kalın sesiyle Kuzuya seslendi.
“Niçin içtiğim suyu bulandırıyorsun? Bu ne cesaret?”
Kuzucuk cevap verdi.
“Eğer, içtiğiniz su, çamurlu ise, sebebin, benim olmasına imkan
yok, efendim; çünkü su, sizden bana doğru akıyor.”
“Pekala,” diye Kurt homurdandı. “Öyle ise neden geçen sene
tam bu zamanda bana hakaret dolu sözler sarfetmiştin?”
“Ona da imkan yok, efendim” diye küçük Kuzu tekrar cevap verdi.
“Çünkü, ben daha altı aylığım. Geçen sene dünyada yoktum ki…”
Kurt, dişlerini çıkartıp yavrucuğum üzerine atılırken:
“Ben, onu-bunu bilmem” diye homurdandı. “Sen değilsen,
babandı.”
Ve sonra, çıtır, çıtır, çıtır, Kuzuyu bir güzel yedi. Fakat, Kuzucuk
son nefesin iverirken, ağzından şu sözler fırlamıştı:
“Zalime, mazeretin her türlüsü, hizmet eder.”
